داستانهای ناتمام

قسمت هایی از کتاب داستانهای ناتمام (لذت متن)
که مادرم با فروتنی و با اندوه به جای انتخاب یک پیراهن سفید و یقه باز و کوتاه، پارچۀ خاکستری و پاییزه ای را در طرحی ساده و بلند دوخته و به یک بار پرو قناعت کرده بود. چرا که پوست سفید و براق و تقریبا صاف، چشمان نجیب و سرد او، هنوز می توانست وی را بیوه ای محترم و خواستنی نشان بدهد. حتی من با این سن نزدیک بیست و ریش و نتراشیده، نمی توانستم مادرم را پیر، یا مثلا یائسه نشان بدهم و این حتما از چشم هیچکدام از عموها پنهان نمانده بود زیرا هنگام خداحافظی مدام تکرار می کردند: منتظرتان هستیم…یادتان نرود…آن لبخندتان را هم بیاورید… صبح روز بعد زودتر از ساعات معمول بیدار شدیم. ماهها گذشته بود که ما رادیو را روشن نکرده بودیم و حالا این اولین صبحانه ای بود که آن را ضمن شنیدن موسیقی با اشتهای خوب می خوردیم. مادرم حمام را هم روشن کرده بود، بله. ما از تشییع جنازه به این طرف حمام نکرده بودیم.