آخرش می‌آن سراغم

نادر که رفت، ‌دوباره برگشتم و تو کوچه رو نگاه کردم. تا حالا تو عمرم اون‌جا رو به اون خلوتی نديده بودم. همه‌ش فکر می‌کردم الان يکی وايساده پشت يکی از اون درخت‌های کوفتی و داره منو سُک می‌زنه. يکی از اون چاقوهای دندونه‌دار هم دستشه. شايد هم اصلاً تا حالا گورشونو گم کرده بودن. يه لحظه به سرم زد برم پايين و با اون پای آش‌ولاشم وايسم وسط خيابون و عين خُل‌ها داد بزنم تا هر جا هستن، بيان سراغم؛ منم براشون قسم بخورم که قضيه رو به هيشکی نگفته‌م و نمی‌گم، حتا به اين نادرِ الاغ که يعنی بهترين رفيقمه. ولی اون‌ها رو نمی‌شناسی. خيلی لَجَنن. اگه نديده بودم چه‌طوری با نامردی می‌زنن، شايد می‌رفتم. ولی خودم با همين دوتا چشمم ديده بودم. اين‌ها به هيشکی رحم نمی‌کردن. مرام نداشتن. می‌اومدن همون ‌جا وسط خيابون و چاقو رو تا دسته‌ش هُل می‌دادن تو شيکمم و می‌زدن به چاک.

ــ از متن کتاب ــ