از ميان شيشه از ميان مه

صدای درِ دست‌شویی آمد و صدای پسر که سلام می‌کرد. پیرزن گفت «سلام. سرد شده.» رادیو را برداشت. رادیو امریکا را گرفت و گفت «دیر شد.»

زن گفت «عیبی ندارد. دیگر عیبی ندارد.»

صدای قدونیم‌قدها هم آمد. پیرزن چای‌شان را ریخت و بعد آب سرد را روی چای آن‌ها اضافه کرد. بچه‌ها آمدند. سلام کردند. مادرشان گفت «نوبت ماست.» و به شوهرش نگاه کرد و خندید.

وقتی همه رفتند و پیرزن تنها شد، فقط خوابید. «خیلی خسته‌ام. حالا کو تا عصر.»

با صدای زنگ تلفن بیدار شد. پسرش بود. پیرزن گفت «برای راه شامی‌کباب درست می‌کنم، برای امشب هم چیزی درست می‌کنم. بی‌روزی که نیستیم.» گوشی را که گذاشت، رفت و آبی به سر و صورت زد. صورتش را با حوله خشک کرد. «حوله هم باید بردارم.»

به اتاقش رفت. دوباره کمد را باز کرد. «بالاخره چی بردارم؟ دامنم را که می‌برم. این دوتا پیراهن را. کاش از پسره می‌پرسیدم آن‌جا سرد است یا گرم است. می‌گویند آن‌جا موها فرفری می‌شود. مثل این دختر زنگباری‌ها. قدیم‌ها برای معالجه می‌رفتند کنار دریا. آبش شور است. اما خوب رطوبت دارد. باید لباس پشمی هم بردارم، شاید بی‌وقتی شدم.»

شب که شد، شامی‌کباب درست کرد. عروس گفت «چیزی کم ندارید؟» و صدایش توی اتاق‌نشیمن پیچید. پیرزن گفت «نه. هیچی. همه‌چیز هست.»