کتاب «از کافه نادری تا کافه فیروز» نوشته مهدی اخوان لنگرودی از منظری متفاوت وضعیت و زندگی شاعران و نویسندگان دهه چهل را مرور کرده و نگارنده سعی کرده تا زندگی عادی و غیرحرفه ای آنان را در قالب خاطره نویسی معرفی کند.
کتاب در واقع برش هایی است از خاطرات و تصاویری که مؤلف از حضور شاعران و نویسندگان به یاد دارد. این کتاب روایت خاطرات دوران جوانی مؤلف است در برخورد با اهالی شعر و داستان، در دهه های ۴۰ و ۵۰؛ خاطراتی که عمدتاً در کافه های معروف آن زمان یعنی کافه نادری و کافه فیروز شکل گرفته است.
در این کتاب به جای آنکه این چهره ها را از پشت کتاب هایشان ببینیم، سر میز کافه در خلال بحث ها و گفتگوها و در پرسه زنی های شبانه شان با آنها همراه می شویم. کسانی همچون احمد شاملو، نصرت رحمانی، فرخ تمیمی، منوچهر آتشی، رضا براهنی، جلال آل احمد، حمید مصدق، ابوالقاسم ایرانی، خسرو گلسرخی و …. .
اولین بار بود در کوچه پس کوچه های لنگرود گام هایش را دنبال می کردم. از تهران آمده بود برای فوت پدرش. کت برزنتی بر تن با موهای پرپشت و سیاه و پیچ در پیچ و نگاه هایش که پرسنده بود و جست جوگر.
در جمع سوگواران اشک از چشم هایش پایین نمی آمد. گاه لب پایینش لب بالایش را در خود می گرفت تا بغض های فروخورده اش را کسی نبیند. دست هایش با آن مشت های ناخواسته غم مچاله شده اش را پنهانِ جیب هایش می کرد.
