باد نوبان

در کرانهٔ دریای مکران و جزایر آن، رسم و رسومی دیرینه در روح و تن بسیاری از اهالی لانه کرده بود. آن‌ها اعتقاد داشتند اگر کسی زاری شود، گرفتار بادها و ارواحی می‌شود که در دریا سرگردانند و دنبال شکار تا مرکبی پیدا کنند و سوار او شوند. رهایی ناممکن بود و پریشانی و جنون، عجز  و ناتوانی می‌آمد و هست و نیست زاری را به یغما می‌برد. ارواح و اجنه و باد‌هایی که در روح و تن جاشوانِ فقیر لانه می‌کردند؛ جاشوانی همیشه منتظرِ رحمت دریا، جاشوانی علیل و بیمار از گرما و آب شور و آفتاب. بادها از این جاشوان گرفتار نه تنها طلب هدیه و قربانی می‌کردند، که آن‌ها را به وادی جنون هم می‌کشاندند.