باید بروم

«داستان من، داستان مردی است که باید برود» این را من گفتم. به خود گفتم، بلند گفتم. فریاد زدم، توی پیاده‌رو بودم. شلوغ بود. به هوا نگاه می‌کردم، به زمین نگاه می‌کردم. حیف از چشم‌هایم که به چشم آدم‌ها بیفتد». «باید بروم» داستان روایت شکست‌ها و موفقیت‌های پی‌درپی راوی است. او ما را در جریان سیر و سلوک معرفتی خود قرار می‌دهد، اما تعداد شکست‌های وی در زندگی بیشتر از موفقیت‌های اوست. سیر و سلوک راوی مراحل و مراتبی دارد که مرحله به مرحله ما را با آنها آشنا می‌کند؛ مثل، مرحلة اول گسیختن از روزمرگی و فرار به حریم سرد تنهایی. مرحلة بعد نارضایتی از وضع موجود که تنهایی را یگانه راه نجات می‌داند، ولی این تنهایی شرایطی دارد که یکی از آنها ستیز با خود برای تنها شدن است. راوی در پایان بعد از گذشتن از هفت مرحله نتیجه می‌گیرد برای خوب زیستن و خوب نگاه کردن باید تلاش کرد، از خود گذشت و به خود رسید.