بعد از ظهرهای عطر و شانه و چتر

به موازاتِ احساساتِ من راه می‌روی

اعصابِ خیابان را خرد می‌کنی

و احتمالِ صمیمیت را

از

رابطه

می‌گیری.

کافه‌های سرِ راه

کرکره هاشان را بالا کشیده‌اند و

صندلیِ آفتاب را زیر سایه‌ی چترها چیده‌اند

غروبِ قدم‌های تو اما

به سویِ تاریکی است

سرخیِ توت فرنگی‌ها را روی لب‌های من نمی‌بیند

و در فصل‌های تور  و طناب و

آواز دسته جمعیِ ماهی گیران

نت‌های به هم ریخته‌ی خود را پیدا نمی‌کند.

ترانه‌ی خداحافظی‌ام را من اما

با سازِ یک کولیِ دوره گرد

کوک

می‌کنم.