تهران خصوصی ما

سکانس[۱]
بگو کجای گریه پیدات کنم؟!

کجای تهرانِ خصوصی‌‌ ما؟!

کُنجِ کدوم خاطره‌ی مشترک؟!

تو  صفِ گیشه‌ی کدوم سینما؟!

توی کدوم سکانس فوق‌العاده

از اون همه فیلمی که با هم دیدیم؟!

یا تو کدوم ترانه‌ی نابی که

با هم‌دیگه از یه هدفون شنیدیم؟!

ما توی فیلما به جنون رسیدیم

تو «متروپل»، «هفت دقیقه به پاییز»

مثل یه قهرمان ویرون شده

که توی «بوتیک» می‌زنه زیر میز

«گذشته» واسه ما پر از حسرته

مثل «جدایی نادر از سیمین»

تلخ‌تر از طعم «یه حبه‌‌ی قند»

مثل «شب یلدا»ی سرد و غمگین

«شب‌های روشن» رو قدم می‌زدیم

از پل «پارک وی» تا «سعادت آباد»

انگاری دنیای توی مشت ما بود

شبای جشنواره تو برج میلاد

توی هر تصویری

عشق ما می‌مونه

من و تو می‌ریم و

سینما می‌مونه

شریک «جُرمی» عاشقانه بودیم

فصل «محاکمه توی خیابون»

وقتی که «برف روی کاجا» نشست

وقتی که با هم می‌تپید دلامون

«روسری آبیتو» سر می‌کردی

پر می‌شد از عطر تو این حوالی

دست توی دست هم قدم می‌زدیم

من و تو رو «ردکارپتی» خیالی

خنده‌های ما توی «سن پترزبورگ»

«نان و عشق و موتور هزار» و جاده

«آتش بس» موقتی بین‌مون

به صرف یه «پذیرایی ساده»

حالا تو نیستی و جهان خالیه

از عطر تو، از شوق چشمای من

تو شهری که آدما قهرَن با هم

خوبه که باز «ماهیا عاشق می‌شن»

تمام راه «هم‌نفس» من بودی

«مرهم» زخمام توی این زندگی

یه صندلی کنار من خالیه

اما تو نیستی! «به همین سادگی»

توی هر تصویری

عشق ما می‌مونه

من و تو می‌ریم و

سینما می‌مونه