جغرافیای خانگی

نویسنده  این کتاب درباره کتابش می گوید: جغرافیای خانگی پرسه‌ی کوتاه ماهی‌های کوچک و سرگردانی‌ست که بعد از آخرین گریزشان از آکواریوم‌های کوچک و بزرگ، زمان  جدیدی از حافظه را تجربه می‌کنند. زمانی به وسعت شب‌ها و جغرافیایی به وسعت تمام صداهای آشنای ذهنمان.  و این‌ها آخرین بازماندگان از نسل ماهی‌هایی هستند که به یاد می‌آورند زمان‌ دیروز را و زمان‌هایی خیلی دورتر. حتی تمام لحظه‌های قبل از زیستن را. ترکیب ساده‌ای از ذهن خلاق دختربچه‌ای در آرزوی بزرگسالی و تخیل  نویسنده‌ای وامانده در روزهای بیست‌وسه‌سالگی که حاصلش جغرافیایی‌ست به وسعت خانه‌ای در حال کوچک شدن.

کتاب «جغرافیای خانگی» در حقیقت نمایش وضعیت و موقعیت تنهایی انسان معاصر است؛ در خود فرورفتن و در تنگنا قرارگرفتن او. ایده خانه‌ای که کوچک می‌شود شاید نماد همین‌ها باشد و راوی‌ای که همه‌چیزش را از دست داده یا در حال از دست دادن است؛ پدر، عشق و نیز خود را. روایت ستاره پارسا در رمانش نمایش مردمی است که به سمت جنون می‌روند و احساس می‌کنند تمام دنیا قرار است به سمت آنها متراکم و درنهایت در آنها خلاصه شود. انتخاب راوی اول‌شخص کاری هوشمندانه برای این عزلت و در خودفرورفتگی است. شخصیت اصلی یا همان راوی رمان، مدام از وضعیت‌های احتمالی می‌گوید، اگر چنین شود، اگر آن‌روز چنان می‌گفتم و جمله کلیدی «اصلا اولین‌بار تو را کجا دیدم؟» و در واقع یک بی‌هویتی و سردرگمی را در تمام داستان ساری می‌کند که با گم شدن یا فرار پدر راوی به‌شدت هم‌عرض است. گویی مخاطب در طول رمان باید دنبال هویت راوی بگردد، تلاشی که اتفاقا منتج به نتیجه نخواهد شد، تلاشی ناموفق که حتی راوی را هم به تنگنای اتاقش کشانده و حالا دیوارهای اتاقش گویاتر از مردم هستند.