داستان‌های بادآورده

«داستان‌های بادآورده» عنوان کتابی از احمد غلامی است که شامل ۲۵ داستان کوتاه است. با خواندن یکی، دو تا از داستان‌های مجموعه اولین چیزی که به ذهن متبادر می شود این است که انگار نویسنده خواسته دوباره همان تجربه «آدم‌ها» را تکرار کند. شاید این به خاطر شباهت‌هایی است که بین این دو اثر وجود دارد. نظرگاه اول شخص، نوع روایت، شخصیت‌پردازی و… ما را یاد اثر دیگر نویسنده یعنی همان «آدم‌ها» می‌اندازد. اما به رغم این شباهت ها ، با نگاهی دقیق‌تر متوجه تفاوت‌های بنیادی می‌شویم که این دو اثر را از هم متمایز می‌کند. در « آدم‌ها » شخصیت‌پردازی عنصر غالب داستان‌ها است و نویسنده با مدد گرفتن از سایر عناصر داستانی توانسته داستان‌های مجموعه را به این هدف نزدیک کند. اما در « داستان‌های بادآورده » وقایع هستند که جهان داستان را می‌سازند و شخصیت‌پردازی در خدمت این عنصر غالبِ داستانی است. شخصیت‌هایی که به هیچ وجه قراردادی و تیپیک نیستند و بی اینکه تکراری باشند کاملاً منحصربفردند. شخصیت‌ها در « داستان‌های باد‌آورده » با تمام ظرایف فردی به صورت حیرت‌آوری ساخته می‌شوند و هیچ شخصیت یا فردی نیست که به شخصیت یا فردِ داستان دیگر شباهت داشته باشد.