دختری که خودش را خورد

«دختری که خودش را خورد» داستان معلم تاریخی است که با همسرش طاووس زندگی می‌کند. او در یکی از روستاهای اصفهان درس می‌دهد و هر روز با مینی‌بوس به خانه بازمی‌گردد. او یک آدم عادی با دغدغه‌هایی مانند باقی مردم است. ترس از روبرو شدن با شماتت مدیر مدرسه به خاطر دیر سر کار رفتن، جرو بحث با آبدارچی به خاطر کشیدن سیگار در مدرسه، زنی پا به ماه که بسیار هم بهانه‌گیر است و رابطه عاشقانه آنها باهم زیاد گرم به نظر نمی‌رسد و آدم احساس می‌کند علاقه مرد به زن تنها از سر قدردانی است و… تا این که یک روز این مرد هنگام یک ماهیگریی تفننی، کیفی را پیدا می کند که در ان نامه های ناامیدکننده از یک دختر است. دختری به اسم غزاله که نقاش است و از نامه‌هایش پیدا است که قصد خودکشی دارد، معلم ابتدا با تمسخر نامه ها را می خواند اما بعد از مدتی درگیر این موضوع می‌شود و تصمصم می‌گیرد دختر را بیابد و او ار از خودکشی برهاند. ـ« طاووس، چرا ما این‌قدر کم می‌تونیم باهم حرف بزنیم؟ ـ چون تو چن وقته یه‌جوری شدی. ـ چه جوری شدم؟ وقتی می‌گی یه‌جوری شدی باید بتونی بگی چه جوری شدم. ـ نه، نمی‌خوام عصبی بشی. منظورم این نیست که بد شدی. ـ پس منظورتش چیه؟ ـ منظورم اینه که یه‌جوری شدی… یه‌جوری… ـ اینو که گفتی. حالا بگو چه جوری شدم؟ اخلاقم بد شده؟ کاری می‌تونستم برات بکنم که نکردم؟ ـ نه، ولش کن. بذار تو خونه حرف می‌زنیم. ـ همیشه همینه. هر وقت خواستم حرف بزنیم، تو سکوت کردی. هر وقت هم باید ساکت باشی یه‌بند حرف می‌زنی.» سعید محسنی در این داستان، به دنبال نشان دادن زندگی آدم‌های بی‌شماری است که تنها هیجان‌هایی ساده برای درآمدن از روزمرگی دارند، هیجان‌هایی مانند یافتن یادداشت‌های یک نفر و یا چیزهایی شبیه به آن که شاید چند روزی ما را از دنیای بدون جذابیت و کسالت‌بار زندگی امروزی بیرون بکشد اما دیر یا زود دوباره به آن بازخواهیم گشت.