در خم گیسوی دلتنگی

آدونیس کسی است که از زمان، بیابان و مکان جنون می آفریند. به قلب نغمات نقب می زند، میراث ها را هدر می دهد، مرزها را از میان بر می دارد، به خورشید گوش می سپارد، دست نوازش بر سر سایه می کشد، میزبان روشنایی شب می شود و برای دوباره زاده شدن بر سرچشمۀ خون توقف می کند؛ همچون پرهیبِ باد، مهلکه را در می نوردد.