دیوان سومنات

“دیوان سومنات” یک مجموعه از داستان های کوتاه نوشته شده به قلم “ابوتراب خسروی” است که نام آن از آخرین داستان این مجموعه ی دوازده قصه ای برگرفته شده است. دیگر قصه های این کتاب عبارت اند از “حرکت زیبا و آسان”، “و من زنی بودم به نام لیلا که زیبا بود”، “یعقوب، یعقوب”، “پلکان”، “صورت بند”، “ردپای مرد کهربایی”، “حضور”، “تربیع پیکر”، “مینیاتورها”، “مرثیه برای ژاله و قاتلش” و “پاهای ابریشمی” که هر کدام داستانی خیره کننده و درخشان را پیش روی خواننده قرار می دهند.
سبک روایتی که “ابوتراب خسروی” در همه ی داستان های مجموعه ی “دیوان سومنات” به کار گرفته غیرخطی بوده و او مرتبا خواننده را میان گذشته و حال، در رفت و برگشت و تعلیق نگه می دارد. در برخی از داستان ها هم شیوه ی روایت همچون حرکت روی یک دایره است. در هر صورت آنچه ویژگی اصلی و تعیین کننده ی این اثر جذاب به شمار می رود، استفاده از تعلیق است که به دست این تعلیق، شکست های زمانی و به واسطه ی این شکست های زمانی، جذابیت ادبی پدید آمده است. نویسنده داستان ها را در بستری از عناصر فرهنگی و سنتی به نگارش درآورده و از باورهای کهن ایرانی گرفته تا آیین و سنن مذهبی و عناصر مینیاتور ایرانی، همه دست به دست هم داده اند تا ریسه ای از دوازده داستان درخشان و به یاد ماندنی را در خاطر خواننده نصب کنند. این مجموعه که با استقبال قابل توجهی از جانب خوانندگان مواجه شده، در صد و بیست و دو صفحه به همت نشر مرکز به انتشار رسیده است.