رنج

صدا که از دهان آید برون

یخ بندد به شکل پولکان برف

پشت سر هم در سکوت شناور می‌شوند

هوای هر دمم

بدل گردد به مه جامد

و در میان باد سرد بر شکند

به ناگه اشک‌ها منجمد گردد

به یک آنی…

دیده تار گردد

و تا چشم کار می‌کند شفافیت نافذ

به سان دشنه و سوزن

هوای سرد به هر روزن

به هر تن‌پوش، به هر جامه

درون را راه می‌یابد

به پوست لرزان هم

گزندی سخت بنماید

گر حتی شعله‌ای خودسوز

در این سرما به دست آید

به دست قاتل سرما

ز جان خود وداع گوید

و بی‌روح کشته آذر را

به گلگون یخ بدل سازد.