محمد على سپانلو در سال 1319 در تهران متولد شد، شهرى كه سايه عميقى به روى آثارش نظير «خانم زمان» و «پياده‌روها» انداخته است. نخستين كتاب شعر او «آه بيابان» (1342) بى‌درنگ توجه منتقدان و خوانندگان را به سوى وى جلب كرد. در طول چهار دهه سپانلو در كنار شاعرى در عرصه پژوهش‌هاى ادبى و نيز ترجمه‌هايى از شاعران و نويسندگان اروپايى آثار متعددى منتشر كرد. بخشى از بررسى‌هاى ادبى او، همچون كتاب‌هاى «بازآفرينى واقعيت»، «هزار و يك شعر» و… به شعر و داستان‌نويسى معاصر فارسى و بخش ديگرى همچون كتاب‌هاى «چهار شاعر آزادى»، «بهار» و… به جستجو در ريشه‌هاى ادبيات مردم‌گراى مشروطيت اختصاص دارد. ترجمه برگزيده‌اى از شعرهاى سپانلو به زبان فرانسه با عنوان «زمانه دمدمى» در سال 2005 جايزه ادبى ماكس ژاكوب را براى او به ارمغان آورد. در شعر سپانلو اغلب شاهد حضور همزمان اسطوره و تاريخ در يك شهر امروزى هستيم.
در ميان شصت اثر چاپ شده او پانزده كتاب به شعر اختصاص دارد كه عبارتند از :
آه بيابان (1342)، منظومه خاك (1344)، رگبارها (1346)، منظومه پياده‌روها (1347)، سندباد غايب (1352)، هجوم (1356)، نبض وطنم را مى‌گيرم (1357)، خانم زمان (1366)، ساعت اميد (1368)، خيابان‌ها، بيابان‌ها (1371)، فيروزه در غبار(1377)، منظومه 1399 (1379)، پاييز در بزرگراه (1379)، تبعيد در وطن (1381)، ژاليزيانا (1381)
