هزاران شعر سه خشتی ، از نیاکان کُردها ، سینه به سینه نقل شده است و بسیاری از این سه خشتی ها در سال های اخیر گردآوری و منتشر شده است. شاعران معاصر و دوستان کُرد در خراسان که دستی بر آتش ادبیات دارند نیز ، چند سالی است که در این قالب طبع آزمایی می کنند. تنها تفاوت مهم سه خشتی های معاصر کُردی با سه خشتی های سنتی ، این است که گاهی در تعداد هجاها زیاد شده اند.
نمونه های سه تایی و مشابه این قالب را در هایکو ، موشحات عربی ، نوعی شعر بلوچی و سه گانی های فارسی (نوخسروانی ها) می توان یافت. در سال های اخیر دوستانی در خراسان ، برای پوشاندن کم کاری های خودشان ، برخی را متهم به سرقت ادبی می کنند. من معتقدم ، به جای غُر زدن ، باید برای شناسایی و رشد سه خشتی های خراسان ، تلاش کرد. غُر زدن کاری را حل نمی کند.چه زيباست تماشاى چهره‌ها، چهره‌هايى كه در آن‌سوى ديروزها مانده‌اند و در خاك غريب و ناشناس جايى آرام خفته‌اند. چهره‌هايى در آوا، چهره‌هايى در نوا، چهره‌هايى در شعر.بر آنم چهره ملتى انگار فراموش شده را در شعر بى‌بديل‌شان نشان دهم. مردمانى كه وقتى پا در خاك، كلمه، موسيقى و شعرشان مى‌گذارى، از آن بوى غربت و خون شهيدانى هزار ساله به مشام مى‌رسد. بوى تبعيد، جدايى و مرگ. بوى خونى پيروز كه بر علف‌ها چكيد تا به رنج و توان آرش حرمت بگذارد. از كُرمانج‌ها مى‌گويم. در شمال خراسان بزرگ.چنين مردمانى‌اند در هر گوشه اين خاك عزيز كه به ما مى‌آموزند حيات ما جز در تنوع ما نيست. اينكه همه مثل هم نيستيم. و تنوع يعنى تاريخ، سنت، امروز و انسانيت. اين هر چهار ظرف چيزى نيست جز ظرف‌هايى از زمان كه براى هيچ‌يك از ما، يكسان نيست. همين امر ضرورت شناخت يكديگر را بيدار مى‌كند، و اين يعنى معاشر انسان بودن. اما چه دشوار است و چه ضرورى كه در قرن احمقانه‌ترين
جنگ‌ها و ايدئولوژى‌ها، معاشر انسان باشى
