شیرویه نامدار

کتاب چهارم از مجموعه ادبیات عامه «شیرویه نامدار» است. و آن ذکر پادشاهی است در روم که او را سلطان ملکشاه میگفتند. آوازه عدل و داد او در اکناف عالم پیچیده بود. او دو پسر داشت: یکی دائمالخمر و اهل عیش و طرب و دیگری اهل سخاوت و حکمت. شیرویه، پسر دوم بود و در کمالات و سخندانی و شجاعت شهره عالم. داستان «شیرویه نامدار» بدان جهت خواندنی است که حکایت خیر و شر را به زبانی عامیانه همراه با تمثیلها بیان میکند .