پابلو نرودا، شاعر شيليايى (پارال، 1904ــ سانتياگو، 1973)، بدون شك يكى از برجسته‌ترين چهره‌هاى ادبيات جهان است. هرچند او سراسر زندگى خود را در مبارزه سياسى، بازداشت و تبعيد گذراند، ولى خلاقيت هنرى و بيان شاعرانه‌اش بى‌ترديد در عرصه تحول ساختار شعر اسپانيايى، به ويژه كاستيانا، تأثيرى بسزا داشت، اعطاى جايزه نوبل به شاعر در 1971 از سوى جامعه بين‌المللى خود گواه اين مدعاست.
نرودا به‌خوبى ضرورت بكارگيرى شعر در عرصه مبارزه سياسى مردم آمريكاى لاتين را دريافته بود. او به ويژه مى‌دانست كه سخن گفتن از عشق به دوران تاريك سركوب و اختناق، آنگاه كه شعله‌هاى جنگ زبانه مى‌كشد، كار آسانى نيست. شعر نرودا نگاهى است به خلاء درونى انسان، آنچه كمتر قلم و زبانى توان به تصوير كشيدنش را دارد. هم از اين‌رو، نرودا را بايد شاعر همه اعصار ناميد، همو كه شعرش امروز به آخرين سنت‌هاى شعرى زمان معاصر پيوسته است
