عذاب ابدی

«مرغ از من دور شد و اطراف سالنو گشت. منم رفتم یه گوشه نشستم و تکیه دادم به دیوار. مرغ برا خودش قدم می زد. معلوم بود به چیزی فکر می کنه یا در عالم خیالات غرق شده. به خودم گفتم کاش اون سگ پشمالو و که داشت قلب می خورد به این راحتی ول نمی کردم. آخه لامصب عین همون سگی بود که تو کافه دیدم؛ رنگش، اندازه ش و حتی صداش. اگه خودش بود حداقل از فکر پیدا کردن سگ پشمالو راحت می شدم و می موند پیدا کردن گل که واسه اونم می شد کاری کرد. اصلا مونده بودم چطور سگو دیدم ولی قضیه عذاب وجدان و پیدا کردنش، که برام اون همه اهمیت داشت، فراموشم شد؟ البته دلیلش خیلی واضح بود؛ تو اون شرایط که همش فکر این بودم آدما تو چه وضعی ترس از مرگو می ذارن کنار، معلومه که فکر سگ و گل و عذاب وجدان عقب می مونه. مرغ اومده بود نشسته بود کنار من. حرفی نمی زد. چرتش گرفته بود. سرش خم شده بود پایین و چشاش بسته بود. بهش نگاه کردم و لبخند زدم. از خودم پرسیدم یعنی این همون دختر خوشگلیه که اومد خونه م بعد هم یاد اون سالن افتادم که آدما رو به شکل وحشتناکی می کشتن و مثله می کردن. یهو به سرم زد بزنم مرغه رو همین جا بکشم و این وضعو تمومش کنم. خب اگه می مرد طبیعی بود که دیگه خبری هم از کشتارگاه و این چیزا نمی موند. هرچی نباشه اون بود که همۀ این کارا رو رهبری می کرد. تو این فکر بودم که یهو مرغه همون جور که سرش پایین بود با لحن خوابالودش گفت: «نمی تونی.» «چی رو نمی تونم؟» فهمیده بودم منظورش چیه اما می خواستم ببینم این بارم فکرمو درست خونده یا نه. جواب شنیدم: «کشتن منو.» «کی خواسته تو رو بکشه؟» «تو.»