تحقیقات تطبیقی در روایت های عامیانه از مدت ها پیش اهمیت حیاتی منطقه فرهنگی ایران را یافته بوده اند.
اما فقط تعداد کمی از اسناد قابل اعتماد از روایات روایی شفاهی از این منطقه باستانی منتشر شده است.
این حالت بسیار ناراحت کننده تر است زیرا سنت شفاهی در برابر رسانه های مدرن ارتباط جمعی به طور فزاینده ای حیاتش دچار اختلال شده است. روایاتی که برای اولین بار در کتاب قصه های مشدی گلین خانم منتشر شده متکی به ارائه شفاهی معتبر و تا حد زیادی بدون سانسور پیرزن بی سواد ایرانی است.
اینها از جهات مختلف یک سند منحصر به فرد را تشکیل می دهند: اول ، داستان ها و روایت ها از دهه 1940 سرچشمه می گیرند. بنابراین در زمانی نوشته شده اند که علاقه علمی به فرهنگ عامیانه و روایت مشهور تازه آغاز شده بود.
دوم اینکه ، آنها بزرگترین رپرتوار داستانی منتشر شده هستند که توسط یک قصه گو در هر کشور از خاور نزدیک گفته شده است.
سوم ، این نشریه بدون هیچگونه تغییر اساسی در نسخه خطی، گردآوری شده است ، که هم اکنون شامل تقریبا 500 صفحه از متنهای بومی و زبان محلی ساده و تصفیه نشده تهران در دهه 1940 است. بنابراین بزرگترین مجموعه متون را به زبان بومی فارسی ارائه می دهد.
