قطار دهلی بمبیی

فریده خرمی( -۱۳۳۸)، نویسنده و مترجم است. «قطار دهلی – بمبئی» شامل چهار داستان زیر است: آب حیات، قطار دهلی – بمبئی، گیاه بی مرگی، قوچ سیاه و سفید. در قسمتی از داستان «گیاه بی مرگی» می خوانیم: « یاد یاشار که می افتم گلوم خشک می شود. تشنه می شوم. از کاسه سفالی لب پری که دم دستم گذاشته ام، آب را سر می کشم. به این می گویند آب خوردن. از وقتی این جا آمده ام با لیوان آب نمی خورم. این کاسه را از لابه لای آت آشغال های خاک گرفته پستو پیدا کردم. وقتی شستمش دیدم نقش یک درخت دارد که شاخ و برگ هاش خم شده پایین. با آن درخت زندگی که در موزه فرش روی قالی ای ترکمنی دیده بودم مو نمی زد. این همان کاسه ای نیست که آن شب چهارشنبه سوری برای قاشق زنی با خودم توی کوچه بردم؟ کلاس چندم بودم آن موقع؟ چند سالم بود؟ هشت نه سال؟ شاید، همین حدودها. مادر چادرش را روی سرم انداخت که نشناسند من را. سفارش کرد: همین همساده های بغلی، در خونه بقیه نرو! پشت در خانه گل خانم این ها ایستادم و قاشق زدم. نشنیدند. محکم تر زدم. یکی در چوبی خانه را باز کرد، کاسه را از دستم قاپید و قاشق روحی را چنان به کاسه کوبید که قاشق شکست و کاسه لب پر شد. چادر را زدم کنار. انوشه بود. هاج و واج نگاهش کردم و لب ورچیدم. آخرش گفتم: خر!».