ماه در بلندا

اگر به من بود، پشت کتاب­ها به جای نوشته­های توضیحی چند تا پنجره می­گذاشتم. بگذار ببینم… می­توانستم این جای کتاب پنجره­ای باز کنم که به یک باشگاه مشت­زنی باز می­شود، جایی که دو تا بوکسور دارند همدیگر را به قصد کشت می­زنند و تماشاگران در بهت سکوت کرده­اند، یا می­توانستم آن را به اتاقی در یک عمارت کوچک باز کنم که زن جوان بیماری در آن خوابیده، و این بیرون زیر پنجره یک کپه فیلتر سیگار ریخته که رفته رفته سنگین­تر می­شود، یا پنجره­ای که باز می­شد به راه­پله­ی یک خانه­ی روستایی جنگلی که میان پاگرد پله­هایش چناری سوخته ابرهای بارانی را در آغوش گرفته. می­شد به جای این­ها پنجره­ی قطار در حال حرکتی را گذاشت که از دهلیزش شوک فلاش دوربین می­تابد یا حتی شیشه­ی جلویی ماشین مرد جوانی که نامی دو هجایی را فریاد می­کشد و با مشت شیشه را خرد می­کند… . اما کتاب­ها از کاغذند و پنجره­ها از باد و این واقعیت مرموز راهی جز قدم گذاشتن به دنیایی نو باقی نمی­گذارد.