من کیستم

در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «اسم من ماری تالنس است. قبلا امی چارلز صدایم می‌کردند. اما وقتی به این یتیم‌خانه آمدم اسمم را عوض کردند. آن موقع فقط پنج سال داشتم و امروز که سالگرد ده سالگی من است، تو هدیه‌ای هستی از طرف سرپرستار رز که مسئول این جا و برای من مثل یک مادر به تمام معناست. او هرسال به من هدیه تولد می‌دهد. آخر من یکی از بچه‌های مورد علاقه او هستم. آن قدر دوستم دارد که به من اجازه داده مدت بیشتری اینجا بمانم. بیشتر دخترهائی که اینجا می‌آیند وقتی ده‌ساله می‌شوند به خانه دختران کوتاماندرا فرستاده می‌شوند و پسرها به خانه کینچلا می‌روند. البته این قانون در مورد بچه‌هایی است که رنگ پوستشان خیلی تیره است. بچه‌هایی که رنگ پوستشان کمی روشن‌تر است به یتیم‌خانه‌های دیگری مثل خانه برن ساید در محله پاراماتا، لوتادا، یا آبشارهای ونت ورد می‌روند. همه این خانه‌ها مال بچه یتیم‌هاست که سرپرستی ندارند».