نامه هایی به اولگا

این‏که من اوقاتم را در این‏جا ــ و دقیقاً در این‏جا ــ چگونه می‏گذرانم، این‏که آیا می‏توانم خودم باقی بمانم یا نه، اهمیت بیش‌تری دارد. به این لحاظ، «معنایی» که زندانی شدن من در نهایت خواهد داشت، به آن سادگی که در آغاز به نظر می‏آمد نیست. ولی مطمئنم که متوجه منظورم می‏شوی.
این را که چه خواهد شد، نمی‏دانم. در حال حاضر فقط می‏دانم که به رغم تمام رنج‏ها هنوز سبک نشده‏ام؛ هنوز هویتم را حفظ کرده‏ام؛ اعتبار آن را آزموده‏ام و از شأنم دفاع کرده‏ام. این‌که این کدامین نیکی را به دنیا عرضه خواهد کرد، نمی‏دانم. اما برای من خوب است. هیچ اطمینانی وجود ندارد که دوباره بتوانم مطلب ارزنده‏ای بنویسم اما اطمینان دارم که اگر شکست بخورم، دیگر هرگز نخواهم توانست چیز باارزشی بنویسم. بنابراین آینده معلوم است. سرشار از امیدها، تردیدها، عزم‌ها، بلاتکلیفی‏ها، برنامه‏ها و بیم‏ها هستم. فعلاً فقط از یک چیز مطمئنم: همیشه داستان جالبی وجود خواهد داشت: نه فقط برای من، بلکه با من نیز. اما تو این را می‏دانی، مگر نه؟
می‌بوسمت
واشک