مجموعه داستان «یاد نئون بخیر»، با نگاهی خلاق و بدیع، بریده های غم انگیزی از زندگی و تک افتادگی انسان مدرن در جامعه ی پیرامونش را روایت می کند. نویسنده در این داستان ها جهانی تراژیک و در عین حال درخشان را خلق کرده که آکنده از غم و ترس، تنهایی، کابوس و بدبینی است. والاس به مدد نبوغ و استعداد شگفت انگیز خود، با طنزی بی رحمانه، چیرگی ذهن بر افعال انسان را نشان می دهد و ما در این مجموعه با شخصیت هایی آشنا می کند که در دنیای پوچ اطراف خود نتوانسته اند ایده آل هایشان را تحقق ببخشند، در نتیجه میل به نابودی در آن ها زیاد است. انسان هایی که اسیر معادلات پوچ و بی روح جامعه و مناسبت های ساختگی و گاها مضحک انسانی شده اند و از متحول کردن زندگی روزمره ی خود عاجزند. عشق، ثروت، هوش، آگاهی، قدرت و در نهایت هیچ معجزه ای زندگی روزمره را برای آن ها قابل تحمل نکرده جوری که محکوم اند که تا پایان رنج بکشند.
داستان های این مجموعه مشابه شیوه ای که بورخس در آثارش استفاده کرده از زبان راویانی شرح داده می شوند که آگاهی کاملی از اتفاقات درون داستان ندارند. آن ها روایتی را بیان می کنند که از طریق رسانه و منبع دیگری شنیده اند و همان طور که نویسنده در صفحه ی ۵۴ کتاب شرح می دهد: «انگار ما آدم ها همیشه فقط از همین سوراخ کلید است که دنیای یکدیگر را می بینیم.» بیننده ی وقایع از شکاف کلید بودهاند.
