زکریا قائمی

از غروری که می‌توانستم به عنوان تکیه‌گاهی برای دختر جوان داشته باشم تهی شده‌ام و می‌توانم با خیل راحت وقت له کردن ته سیگارم در پیچ یک خیابان شلوغ کمی مکث کنم، سال‌ها را به ثانیه تقسیم کنم و رد چهار ثانیه‌ای که ته سیگار را شکنجه می‌دهم زندگی‌ام را از نظر بگذرانم، بعد هم به دختری که منتظر است...

زکریا قائمی در رمان غاب؛ نامه‌هایی به کرت کوبین، آدم‌هایی را تصویر کرده که از تنهایی زیاد خود را پشت نقاب گفت‌وگو و نگاه مردد به جهان پنهان می‌کنند اما موجی شبیه به جنون ناگهان آنها را وادار می‌کند تا از پشت نقاب خود بیرون بیایند و دست به کاری برای تغییر روزگارشان بزنند.