سیدعلی صالحی

به من نگاه کن من دریاها پس پلک‌های خود دارم . چراغ را بالاتر بگیر او که بر دار مرده است دیر به دماوند رسیده بود

پُراميد، پيگير و پايان‌ناپذير. اين‌گونه زيستن، زبانِ گفت‌وگوىِ من با جهان است، چندان كه گاه از خود سؤال مى‌كنم: نشناختن، نياموختن، و باور نياوردن به نوميدى… آيا علتِ عادت به تحملِ رنج‌ها نيست؟ باشد…! چه كسى گفته است بالاتر از سياهى رنگى نيست!؟ به وقت، كه با رؤياهايمان به جنگِ مرگ مى‌رويم، درمى‌يابيم كه بالاتر از سياهى، تازه سرآغازِ همه...

تمام ترسم از این است که یک شب بخواهی که به خوابم بیایی و من همچنان به یادت بیدار نشسته باشم