ناهید کبیری

به موازاتِ احساساتِ من راه می‌روی اعصابِ خیابان را خرد می‌کنی و احتمالِ صمیمیت را از رابطه می‌گیری. کافه‌های سرِ راه کرکره هاشان را بالا کشیده‌اند و صندلیِ آفتاب را زیر سایه‌ی چترها چیده‌اند غروبِ قدم‌های تو اما به سویِ تاریکی است   سرخیِ توت فرنگی‌ها را روی لب‌های من نمی‌بیند و در فصل‌های تور  و طناب و آواز دسته...