علوی آورندۀ طرز تازهای در داستان نویسیِ فارسی است اما دستاوردهای زیباشناختی اش، زیر غبارِ چپگرائیِ دوخته شده بر قامتِ کار او، از نظر پنهان مانده است. حالا که طبل آن توفانها از نوا افتاده است، جا دارد آثار او را جور دیگر بخوانیم تا راز نوگرائیِ نویسنده ای را دریابیم که از صناعت داستانِ معمایی برای آفریدن یکی از بهترین رمانهای عاشقانۀ فارسی بهره برده است.
… تغییر نوع نگاه نویسنده به واقعیت، که در فضای ادبیِ همروزگار او تازگی دارد، خصلتی مدرن به کارِ علوی می بخشد: نویسنده ای که می توانیم آثار او را از نو بخوانیم.