از نخستين سدههاي پس از ميلاد، نويسندگان و دانشمندان در سرزمينهاي مختلف و به زبانهاي گوناگون کتابهايي را در شرح جهانگيري و کارهايي که اسکندر کرد نوشتند و اينگونه کتابها در زبان فارسي «اسکندرنامه» ناميده شد.
کتاب حاضر کهنترين اسکندرنامة منثور به زبان فارسي است که گمان ميرود در قرن ششم يا هفتم يا هشتم هجري نوشته شده است. اديبان و محققان ايراني از جمله مرحوم ملکالشعراي بهار و شادروان دکتر ذبيحالله صفا به کهنگي زبان فارسي در اين کتاب ــ که نسخة خطّي آن متعلّق به مرحوم استاد سعيد نفيسي بوده است ــ تأکيد کردهاند.
اسکندرنامة نسخة مرحوم نفيسي گذشته از رواني و شيوايي و فخامت زبان آن و اهمّيتي که در بررسي تاريخ زبان فارسي دارد، از لحاظ مطالب و افسانههايي هم که دربارة اسکندر بيان داشته است، بسيار حايز اهمّيت است و يکي از شاهکارهاي دلپذير ادب فارسي محسوب ميشود.