تازه وارد ردیف آخر

قبلا ته کلاس ما یک صندلی خالی بود، اما حالا پسری به اسم احمد رویش می نشیند. مثل من نه سالش است، اما بچه ی عجیبی است، نه حرف می زند، نه لبخند. حتی آب نبات لیمویی هم که من عاشقش هستم دوست ندارد. اما به زودی می فهمم که احمد بداخلاق نیست، پناهنده است و از جنگ فرار کرده، از جنگ واقعی. هرچه بیشتر از سرگذشتش باخبر می شوم، بیشتر دلم می خواهد کمکش کنم. اما کمک کردن به او کار آسانی نیست…