در محفل شاعران مرده

درکتاب «محفل شاعران مرده» سیز نوته‌بام از تجربه و احساسی که هنگام رفتن سر مزار ادیبان و دانشمندان داشته می‌نویسد. او کتابش را بسیار اثرگذار و دلنشین آغاز می‌کند و همان ابتدا ما را با سوالاتی درباره مرگ که رنگ و بوی فلسفی و هستی‌شناسانه دارد، روبه‌رو می‌سازد اما بلافاصله خودش به آنها پاسخ می‌دهد: چه کسی در گور یک ادیب آرمیده است؟ خود شاعر که نیست. این را اطمینان داریم. شاعر، مرده است. در غیر این‌صورت گور نداشت. اما کسی که می‌میرد، دیگر در هیچ کجا نیست و بنابراین در گور خود هم نمی‌تواند باشد. گور معنایی دوگانه دارد…