صداهای مرگبار

جنون پلیدی که هم در ذهن و هم در روحش رسوخ کرده بود مانند نقابی جلوی چشمش را گرفته بود و هرچیزی را که زمانی بود در پیش چشم هایش کدر کرده بود گاهی اوقات،درمحیط خانه چیزی می دید که باعث میشد برای لحظه ای هم که شده از این دنیای پلیدش کمی دور شود و به دوران نوجوانی،یا حتی کودکی اش با تمام دردسر هایی که داشت دنیای پاک برگشت ناپذیری بود،با این دنیای کثیف بزرگسالی که همه چیز برایش دغدغه بود همه چیزش او را به اعمال زشت پر از بلوغ و غیر کودکانه وادا میکرد،فرق داشت ولی این لحظات دییر نمی پایید و به سرعت چشم بر هم زدننی یا به سرعت بوییدن رایحه ای مطبوع از وجودش پر میکشید.زندگی اش عفریتی بود که هستی او رابه پایان تزدین ونزدیک تر میکرد.