من هنوز بیدارم

«امروز می شود چهار سال و هشت ماه و شانزده روز؛ از روزی کـه مامـان پرده را از روی همین پنجره کنار زد تا نور صـبح بیفتـد روی صـورتم و افسردگی ام درمان شود! گفته بود “آفتاب دوای افسردگیه”. از آن روز، تا همین چهل وپـنج روز پـیش، هـر صبح که آفتاب می افتاد این جا روی تخت، این جمله ی فراموش نشدنی اش توی سرم زنگ می زد. آفتاب دوای افسردگیه. و من چشم ها را می بسـتم. آفتاب صورتم را گرم می کرد. یک دست را می گذاشتم روی شکمم و دسـت دیگر را می کشیدم روی تخت و هر صبح به هـر دو جـای خـالی، صـبح به خیر می گفتم. دوای افسردگیِ مامان برای من کاری نکرد، تا روزی که برای اولین بار بعد از آن شب سیاه، با شنیدن یک جملـه از کسـی کـه همیشه کنارم بود و نبود، دلم تکان خورد…»