یک جای امن

از آنجایی که ایستاده بودم، چیزی نزدیک به پانصد تا کله‎ی تراشیده و نتراشیده دیدم که داشتند سرک می‎کشیدند. فوری خودم را پس کشیدم. کافی بود یکی‎شان ما را ببیند و قیامتی بشود. آن وقت بود که دیگر هیچ‎کس حریفشان نبود. باورم نمی‎شد. این بچه‎ها از صبح پشت در بسته ایستاده بودند. حالا که این تو بودم، انگار با آن‎ها فرق داشتم. انگار مال یک جای دیگر بودم. جایی که هیچ دخلی به خاتون‎آباد نداشت. ما سه نفر بودیم این طرف، در برابر هزار نفر آن طرف. خلاصه حال خوبی بود. آن قدر خوب که نفهمیدم آن ساعت‎ها چه طور گذشتند. آن قدر ایستادیم و نگاه کردیم تا آفتاب رفت. این را از حرف‎هاشان فهمیدم، وگرنه من حتا نفهمیدم آفتاب رفت.