فروشگاه

دهانت باز و شکفته مانده بود. انگار موسیقی زندگی ات با خاموشی ضربان قلبت تمام نشده بود و تو هنوز موسیقی زندگی ات را، لالایی ات را برای بچه ات می خواندی. لالایی کشته ی باتاکلان را اما نمی دانم. بچه مان که در شکمت همراه تو کشته شد، این لالایی و نجوای تو را شنید، می شنود یا نه؟...

رویا آن را توی چایی ام چکاند. به چشم هایش نگاه کردم. هیچ احساسی توی چشم هایش نبود. آذر گفت: «هیچ احساسی توی چشم هایت نیست. خالی خالی است…» گفتم: «نه عاشقتم!» دروغ گفتم. می خواستم ترس را توی چشم هایم نبیند. ترس از اعدام را. ترس از خیانت را. گفتم: «به چیزی احتیاج نداری؟» گفت: «تو مگر می توانی...