از همان راهی که آمدی، برگرد

خفه شدم و تو چشم‌های سرخش نگاه کردم. از‌خداخواسته بودم که کسی باشد خيالم را راحت کند. اصلاً از ترسِ کارهايی که نمی‌دانستم چيست، آن‌طور چارچنگولی مانده بودم تو خودم. فريد همين‌طور که راه می‌افتاد پرسيد خانه‌مان کجاست. آدرس را دادم و تازه متوجه اتاقکِ ماشين شدم. صندلی‌های کرم‌رنگِ راحت، بوی خوبی که معلوم بود از کلاغِ کاغذیِ آويزان از آينه است. طوری حرکت می‌کرد که آب توی دلم تکان نمی‌خورد. يادم آمد که نريمان به اين ماشين‌های بزرگ يا هر چيزی که خيلی بزرگ بود می‌گفت گُنگو. چشم‌هام را بستم تا از تکان‌های نرمِ گنگو آرام شوم. وقتی فريد پرسيد: «حال‌تون خوبه خانوم؟» چشم‌هام را باز کردم. ماشين با درِ باز ايستاده بود روبه‌روی درِ خانه‌مان و فريد با همان چشم‌های سرخ منتظر نگاهم می‌کرد. بوي تندی از جوی زير پای‌مان بالا می‌زد و حس عجيبی داشتم. خم شدم به فاصله‌ی چند انگشت از پاها و کفش‌های تازه‌واکس‌خورده‌ی قهوه‌ای‌رنگ فريد، توی جوي آب عق زدم.

ــ از متن کتاب ــ