اَنیس آخر همین هفته می آید

دردِ شفابخشِ نوشتن، براى من یعنى شعر. و شعر نوعى ابتلاءِ است. ابتلایى که شکل و شناخت، سطح و شیوه، گفت و سلوک، و معنا و مقامِ آن، در هر شرایطى، مرا به تازه‌تر شدن طلب مى‌کند. یعنى همواره اوست که مرا مى‌نویسد. من نوشته واژه‌هاى خویش‌ام، نوشته رؤیاهایى که تنها به تعبیرِ کلمات کامل مى‌شود. التهاب و عطشِ این اتفاق به گونه‌اى بوده که گویى هزار سال زیسته‌ام همه چشم به راهِ ایامى، تا توانِ نوشتن‌ام باشد، توانِ ترانه، توانِ سرودن. شدن، برآمدن، بودن.

مخفى آن، خاصه به وقت سرودن. شدن، برآمدن، بودن.