مجموعه اشعار سیمین بهبهانی – پالتویی

بده آن قوطى‌ى سرخابِ مراتا زنم رنگ به بى‌رنگى‌ىِ خویش

بده آن روغن، تا تازه کنم

چهر پژمرده ز دلتنگى‌ىِ خویش.

بده آن عطر که مشکین سازم

گیسوان را و بریزم بر دوش

بده آن جامه‌ى تنگم که کسان

تنگ گیرند مرا در آغوش.

بده آن تور که عریانى را

در خَمَش جلوه دوچندان بخشم؛

هوس‌انگیزى و آشوبگرى

به سر و سینه و پستان بخشم.

بده آن جام که سرمست شوم،

به سیه‌بختى‌ىِ خود خنده زنم :

روى این چهره‌ى ناشاد غمین

چهره‌یى شاد و فریبنده زنم.

واى از آن همنفس دیشب من ــ

چه روانکاه و توانفرسا بود!

لیک پرسید چو از من، گفتم :

کس ندیدم که چنین زیبا بود!

وان دگر همسر چندین شب پیش ــ

او همان بود که بیمارم کرد :

آنچه پرداخت، اگر صد مى‌شد،

درد، زان بیشتر آزارم کرد.

پُر کس بى‌کسم و، زین یاران

غمگسارىّ و هواخواهى نیست،

لاف دلجویى بسیار زنند

لیک جز لحظه‌ى کوتاهى نیست.

نه مرا همسر و هم‌بالینى

که کشد دست وفا بر سر من

نه مرا کودکى و دلبندى

که برد زنگ غم از خاطر من.

آه، این کیست که در مى‌کوبد؟

ــ همسر امشب من مى‌آید!

واى، اى غم، ز دلم دست بکش

کاین زمان شادى‌ىِ او مى‌باید!

لب من ــ اى لب نیرنگ‌فروش ــ

بر غمم پرده‌یى از راز بکش!

تا مرا چند درم بیش دهند،

خنده کن، بوسه بزن، ناز بکش!…