ژان دو فلورت و دختر چشمه

قسمت هایی از کتاب ژان دو فلورت و دختر چشمه
ده سفید با صدوپنجاه نفر سکنه اش به مرغی می مانست که بر نوک یکی از آخرین دژهای بلند ارتفاعات اتوال در دو فرسنگی اوبانی نشسته بود. جاده ای خاکی از اوبانی به آنجا می رفت، و شیب آن به قدری تند بود که از دور قائم به نظر می رسید. اما از جانب دیگر، یعنی طرف تپه ها، راه مالرویی از آن بیرون می رفت، که کوره راه هایی از آن منشعب می شد و راه آسمان را پیش می گرفت. چهل پنجاه خانه زمخت، که از سفیدی جز نامی برایشان نمانده بود، در دو طرف پنج شش کوچه خاکی بی پیاده رو، ردیف شده بودند: کوچه هائی باریک، تا از خورشید بی امان جنوب، پناهی باشند و پیچاپیچ، تا تیزی تندباد میسترال را آرام کنند. این ده، میدان هموار و نسبتا درازی هم داشت، که بر دره ی طرف غرب مشرف بود، و دیواری از سنگ های تراشیده، که ده متری بلندی آن می شد زیر بند آن بود. این دیوار در حاشیه ی میدان، در سایه ی درخت های چناری بسیار کهن، به صورت جان پناهی درمی آمد. میدان را بلوار می نامیدند، و پیرمردان برای گپ زدن زیر چنارهای آن می نشستند