یخ

کیا در سرمای سخت زمستان عازم سفر است. جاده خطرناک است و هوا تاریک شده، او در پمپ بنزینی متروک به پیرمردی می‌رسد که مسافران را از ادامه راه منصرف می‌کند، از خطرناک و کشنده‌بودن جاده‌ پیش رو می‌گوید و سرگذشت زن و مرد جوانی را که سال گذشته با وجود هشدارهای او به جاده زده و به کام مرگ رفته‌بودند، برای کیا تعریف می‌کند: «من که تقصیر نداشتم. کله‌شان داغ بود. مثل همهٔ شماهایی که بلند می‌شوید و تو این هوا خودتان را گرفتارِ برف‌وبوران می‌کنید. قدشان این هوا بود ولی مغزشان پوک. این اتفاق‌ها غریب نیست که! آن‌ها سرما ندیده بودند به عمرشان. همین‌طوری زده بود به سرشان که جایی بروند. افتاده بودند وسط بدبختی… همان جا کنار آن درخت خشکیده ایستاده بودند. دختره خودش را کرده بود زیرِ کُت پسره و فقط پاهایش معلوم بود. از دور شبیهِ چهارپا بودند.» کیا تصمیم به رفتن می‌گیرد اما در میانه راه گم می‌شود و شبی عجیب و پرحادثه را با وحشت و سرما و کابوس می‌گذراند. او از دنیایی که همه‌چیز در آن برپایه عقل و منطق علی و معلولی است به جهانی با قوانینی عجیب پا می‌گذارد و هرچه بیشتر برای درک و دریافت حقیقت تلاش می‌کند، سردرگم‌تر از قبل می‌شود. تم اصلی داستان «یخ»، ترس و خشونت است که حشمدار از عناصر درون‌متنی همچون، سرما، برف و تاریکی برای شکل دادن به این خشونت به‎خوبی استفاده کرده است. راوی در فصل یک، اول شخص است و در فصل چهارم دانای کل می‌شود و این انتخاب جسورانه در تغییر دیدگاه راوی، به‌خوبی انهدام قهرمان داستان را نشان می‌دهد. داستانی که با بهت‌زده کردن خواننده، به او می‌فهماند که قهرمان، نه روایتگر است و نه پیش‌برندگان داستان. قهرمان، دیوانه‌ای است که کل این فرآیند را طراحی کرده است.